Հարցազրույց Արամ Սարգսյանի հետ -Պարոն Սարգսյան, ինչպե՞ս` մեկ-երկու բառով, կմեկնաբանեք ընդդիմություն-իշխանություն ներկա վիճակը:
- Մեկ-երկու բառո՞վ... Խուլ դիմակայություն:
- Եվ այդ խուլ դիմակայության զարգացման ինչպիսի՞ հեռանկարներ եք տեսնում:
- Գիտե՞ք, համաժողովրդական Շարժումն արդեն, իմ կարծիքով, վերաճում է դիմադրության շարժման: Հիշում եք, չէ՞, եվրոպական երկրները երբ բռնազավթված էին ֆաշիստական Գերմանիայի կողմից, դրանցում առաջանում եւ զարգանում էր դիմադրության շարժումը: Դա, ի դեպ, հենց այն շարժումն էր, որը եւ վերջնական հաղթանակ ապահովեց. ազատագրվեցին այդ երկրները եւ ազատագրումից անմիջապես հետո աննախադեպ զարգացում արձանագրեցին պետական եւ հանրային կյանքի հնարավոր բոլոր ոլորտներում: Այդպիսին է վիճակն այսօր նաեւ Հայաստանում: Իսկ դիմադրության շարժման շուտափույթ հաղթանակին բնավ չեմ կասկածում:
- Այսինքն` դուք բացառու՞մ եք երկխոսության հնարավորությունը: Այն երկխոսության, որի մասին այդքան խոսում է իշխանությունը:
- Բնավ: Ոչ միայն չեմ բացառում, այլեւ կողմնակից եմ երկխոսության: Բայց երկխոսության մասին խոսելու փոխարեն` պետք է երկխոսություն վարել: Մենք մշտապես երկխոսություն ենք վարում. եւ վարում ենք այն մեր ժողովրդի հետ: Հնարավոր բոլոր ձեւերով: Հանրահավաքից սկսած մինչեւ DVD-ներ: Իսկ իրե՞նք: Էդքան հնարավորություններ եւ ոչ մի ճշմարիտ խոսք` ուղղված ժողովրդին, ոչ մի լրջմիտ քննարկում, ոչ մի ժողովրդավարավայել քայլ:
Իրենք իրենց երկխոսությունը նախ ժողովրդի հետ պիտի սկսեն: Ու վարեն: Գիտակցելով, որ երկխոսությունը ոչ միայն խոսք է, այլեւ` գործ: Իրենք պատրաստ չեն երկխոսության:
Իրավիճակը կոնկրետ, լարվածությունը լիցքաթափելուն ուղղված քայլեր է պահանջում, ոչ թե անհարկի սեթեւեթանքներ:
- Ձեր խոսքերից կարելի է կռահել, որ համաժողովրդական Շարժման ռազմավարությունը չի փոփոխվել: Իսկ մարտավարությու՞նը:
- Մարտավարությունն, անշուշտ, որոշակի փոփոխություններ է կրել, եւ կարծում եմ` էլի կճշգրտվի: Առաջիկա կոնգրեսը եւս էական ճշգրտումներ կկատարի, եւ բոլորի համար էլ հստակ եւ որոշակի կդառնա հետագա քայլերի տրամաբանությունն ու ուղղվածությունը:
- Ձեր կարծիքով` ինչպիսի՞ բանաձեւեր կամ որոշումներ կընդունի կոնգրեսը:
- Հիմա դժվար է ասել: Բայց հայեցակարգային առումով, կարծում եմ, կլինի հետեւյալը. մենք` մեր սերունդը, պարզ հայեցողներ չենք, այլ` պատմություն կերտողներ: Եվ մեր ուսերին է օրվա խնդիրների լուծման ծանրությունը: Մենք իրավունք չունենք մեր առաքելությունը վերահասցեագրել հաջորդ` մեզնից հետո եկող սերունդներին: Մենք նրանց պետք է թողնենք քաղաքակիրթ աշխարհի հետ համընթաց զարգացող, ազատ, բաց եւ արդար Հայաստան: Որպեսզի նրանց մնա միայն այն առավել զարգացնելու, մեր թերացումները, պարզապես, շտկելու, ժամանակի զարգացումների ընթացքից եւ հրամայականներից ետ չմնալու խնդիրը: Հիմքերը մենք պետք է դնենք: Ու դնելու ենք:
- Ինչպե՞ս եք գնահատում իշխանության քայլերը եւ ինչպիսի՞ն կլինեն դրանք, ըստ ձեզ, կոնգրեսից հետո:
- Այսօր, խիստ մեղմ արտահայտվելու դեպքում, իրենց քայլերը հակատրամաբանական եմ համարում: Լեգիտիմությունն իրենից մեկ շերտ չէ, որ ներկայացնում է: Այն բազմաշերտ է: Նվազագույնը երեք շերտ կա. որպես թեկնածու առաջադրվելու օրինական հնարավորություն, ընտրություն, ետընտրական գործունեություն: Բացի առաջադրման հնարավորության օգտագործումից` ներկա իշխանություններն իրենց լեգիտիմությունը որեւէ այլ կերպ չեն դրսեւորել: Դա էլ եմ վերապահությամբ ասում, քանի որ երկիրն էս օրին հասցրածները բարոյական իրավունք չունեին առաջադրվելու: Ավելորդ եմ համարում խոսել ընտրությունների մասին, որոնք այդպես էլ չկայացան Հայաստանում, որովհետեւ դրա բնութագրերը անգամ փոքր երեխաները գիտեն այսօր, որովհետեւ այդ ողջ այլանդակությունները եղել են բոլորի աչքի առաջ: Ետընտրական գործընթացներն էլ են բոլորիս աչքի առաջ: Ես չեմ ուզում, անկախ նրանից` իմ սրտո՞վ է այդ իշխանությունը, թե՞ ոչ, անգամ` ընտրվե՞լ է, թե՞ բռնազավթել է իշխանական աթոռները` լինի այսքան անճար ու խղճուկ:
Օպերան ինչի՞ են կայազորի վերածել: Հիշում եմ` նախընտրական շրջանում թերթերից մեկը մտավորականներին հարց էր ուղղել` թե ո՞ր թեկնածուի ընտրության դեպքում ավելի շատ ուշադրություն կդարձվի մշակույթին: Մեր մտավորականներն ընկել էին իշխանությունների դոշին: Որպես ուշադրություն է՞ս էին հասկանում: Վաղն էլ Սունդուկյանի անվան թատրոնը կշրջափակեն ոստիկաններով, մյուս օրը` Մատենադարանը, հետո` Տիկնիկայինը... Էսպիսին է էսօրվա իշխանությունների ուշադրությունը մշակույթին: Իլֆի եւ Պետրովի հայտնի հերոսի նման պետք է հարցնեին իշխանավորներին. «Բայց ինչու՞ գողացաք կշռաքարերը»: Մեր պարագայում` Ազատության հրապարակի նստարանները ինչի՞ գողացաք: Ժողովրդի՞ց եք վախենում: Բա ո՞նց եք պատրաստվում կառավարել այդ ժողովրդին: Էդպես վախեցա՞ծ: Չե՞ք մտածում, որ ոչ միայն չեք կարող, այլեւ` ժողովուրդը չի հանդուրժի: Էդ հարցերն է, որ այսօր պետք է տալ: Հիմի հենց էդ հարցերի իսկական ժամանակն է:
- Պարոն Սարգսյան. ինչի՞ մասին է խոսելու Լեւոն Տեր-Պետրոսյանը կոնգրեսի ընթացքում:
- Այդ հարցը ճիշտ կանեք` իրեն ուղղեք:
- Եթե անգամ ելույթի տեքստին ծանոթ չեք, բայց էությանը հաստատապես տեղյակ եք, ու դրա համար էլ ձեզ ենք դիմում:
- Կարող եմ պարզապես ենթադրություններ անել: Համոզված եմ` լուրջ եւ ծրագրային ելույթ է լինելու, ուր կտրվի ոչ միայն մարտի 1-ից մինչ օրս տեղի ունեցածի համապարփակ գնահատականը, այլեւ հստակ կնախանշվեն անելիքները:
No comments:
Post a Comment